த00008-கரிகால் பெருவளத்தான் - உதய்ஸ்ரீ

26/11/13
11.49 பகல்
கவிதை - உதய்ஸ்ரீ
                                    கரிகால் பெருவளத்தான் 

  கரிகால் பெருவளத்தானே,
கட்டழகு மங்கையை கடைக்கண்ணால்
எடைபோட்டு, எட்டினின்றே
 காந்தமென அவள் மெய்யழகை
தீண்டிய உன் வீரமதை என்னென்பேன் என்னென்பேனே,

  காவலாய் பலபேரிருந்தும்,
 கண்கட்டி வித்தைபோல் கயவரின்
 கண்ணைக்கட்டிய -கயமனே... !
 உன் மடிமீது விழவைத்த கன்னியை
கட்டியே அணைக்காமல் கண்ணிமைகள்
மெல்லெழும்பும்  ஒலிபோல் மெல்லென
 அவளுடலை அள்ளியே மலர் படுக்கையில்
 கிடத்தி அவளழகை கண்கூடக பார்த்தபின்னும்
 அவலுரிமை இன்றியே அவளை தொடாமல்
 அவளுக்கு காவலாய் நின்ற உன் வீரமதை
 என்னென்பேன், என்னென்பேனோ,

மொட்டுக்கள் மலரும் அதிகாலை நேரத்தில்
மேகத்தில் நீலவண்ணம் தெறித்தால் போன்றே
அவலுடல் வண்ணம் பிரகாசிக்க, பிரிந்த மணாளன்
வந்தானோ என்று அவள் விழிகள் மெல்லெழுத்து
 முந்தானையை விளக்கியே அவன் முகமதைக்கான எண்ணியே
 படர்ந்த தன் கூந்தலை மெல்லெனவிலக்கியே அவனைக்கான,
 நல்முத்து பவளங்களில் ஒளிர்கின்ற ஒளிகளைப்போல்
 அவன்கண்ணின் ஒளிக்கண்டு மின்னல்கள் பயந்தோட
 விதிகளிலிட்ட வண்ணமிகு கோலங்கள் எல்லாம்
விண்ணுலகம் பறந்தே தான் வியக்கும் வண்ண வான
 வில்லாய் விந்தைகள் காட்டி காட்டி அவன் அழகை சொல்ல
 அற்புதங்கள் பலகண்டும் அவள் எண்ணம் மாறாமல்
 தன் கணவனையெண்ணியே தன் மனம் செல்லும்மென்றே
 புனிதமான கற்புக்கரசி இவள் என்று  அவன் என்னும் அளவிலே
 அவன் வியக்க, என் மன்னனின் அற்புதங்களை,
 என்னென்பேன் என்னென்பேனோ,

 தங்க தேரிலே தவழ்கின்ற நறுமணம்மிக்க
 சந்தன வாசம்தனை கண்டே கரிகாலன் வந்தானோ,
 என்று ஊர்குருவிபோலே ஊர் பெண்டீர் மனம் உயரவே
 பறந்தெழ மாளிகையுள்ளிருந்து ஓடிவந்து ஊர்ரடகு வேளைவரை
 காத்திருந்து, கால்கடுப்பும் தெரியாமல் கண்ணிமைகளை
 மூடாமல், அவன் வரவை எதிர்கொண்டே இருக்க,
 மாட மாளிகைகளின் ஒளிவிளக்கு அணையாமல் அவன்
 முகஅழகை காண எண்ணியே வட்டமிடும் காற்றின் அசைவுக்கும்
 அசையாமல் அவன் வரவை எதிர்கொண்டு காத்திருக்கும்
 பேரழகை நான் என்னென்பேன் என்னென்பேனோ......

நன்றி
 உதய்ஸ்ரீ